در ادامه به اثرات درمانی پلاسما بر روی زخم ها اشاره خواهیم داشت.

گازهایی که در این فرایند مورد استفاده قرار می گیرند عمدتاً آرگون و یا نئون هستند. در این فرایند در یک سری لوله های کوچک شیشه ای که این گازها قرار دارند با استفاده از برق شهری عملیات تولید پلاسما رخ می‌دهد و در نتیجه این تبدیل، نور بنفش و یا صورتی (وابسته به نوع گاز) ایجاد می‌شود. در نهایت فرایند به سمت تولید الکترون، برخورد و نفوذ آنها به سطح زخم و یا حتی عمق زخم می‌رود. الکترون های شلیک شده باعث فعل و انفعالات شیمایی در درون زخم می‌شوند. مهمترین ماده ای که تحت تاثیر برخورد الکترون ها قرار می گیرد اکسیژن است. اکسیژن درون بافت در نهایت به ازون تبدیل می‌شود که خود اثرات متعددی را بر روی بافت زخم به جای می‌گذارد. ازون باعث مرگ میکروب ها و در نتیجه کنترل عفونت می‌شود. همچنین این ماده به تحریک رگ زایی و افزایش جریان خون در ناحیه آسیب دیده کمک می کند. بنابراین موجب تسریع در روند بهبودی می‌شود.

همانطور که ذکر شد در پلاسما درمانی، تولید و استفاده از ازون به عنوان یک ماده درمانگر به روش غیر مستقیم استفاده می‌شود. به عبارت دیگر ازون در ابتدا وجود ندارد بلکه در طی فرایند پلاسما درمانی تولید می‌شود.